شایع منم احترام نظامیاگه تو هم بهم احترام بذاریاگه یه قلب عین آینه داریمثل مایی قابل احترامیمن همه ی آدما رو دوس دارمهمیشه هم این حسمو بُروز دادمهمیشه به همه خوش بینم درست یا نههمیشه نشون دادم چقد تو مشتامنبه همه ادب کردم و همینادب کردنا ادب کرد منو رفیقاَ یه جا دیگه عقلم رسیداَ چشم میفتی اگه در دسترسیمن همون بودم که بودمهمه جا چه تو جمع چه رو فرش خونمخودم اجازه دادم ازم بدوننخودم به خودم وقت دادم نفهم بمونمو از هر سوراخ ده دفعه نیش بخوره بهممیخو ببینم و باز گیر بکنه بهمدِ آخه کجای دنیا شیر شل و ولهیهو یکی اَ تو آینه خفتمو گرفتازم خواست بشم چیزی که الآنممنی که دیگه شکم سیری ندارمزیر زمینی ام و بدونِ قلاده اممن رپ میخونم تکون بده جمع با منرو به روت نور بنداز شیر اومدهسفت و محکم با اینکه دیر اومدهرد شده از لبِ تیغ اومدهمیخونه یه ایران پا میکوبن هیخب آره برا ما هم گاهی اوقاتخیلی اَ شرایط بابِ میل نبودما هم تنگ بود راه پلمونما هم خیلی گیر و دار داشت قصمونمحلِ ما ستاره نداشتآدمای بدونِ آرزو پشت دراش بودنمنم عادی بود عقده براماما باز یادمه هر شب تا صبح نگران بودمباید به یه جا میرسیدموقتی میام نتونی بلند نشی اَ جاتمن جوابِ همون سوالایی شدمکه هیشکی بهش جوابِ منطقی ندادواسه خودم هی رفتم اومدمدیدم حرفای آدما تو دفترِ منندیدم خیلی شیرین تر ا پولهبدون اجازه حرفمو زدمالان داره میشه ده سالکه حالِ جفتمونو مینویسه دستامداشی منو تو این ده سالکسی کفِ این خیابونا نشناختمن آشنا ترین غریبه ی شهرمکه دیگه همه اشتباهامو کردمداشی من دیگه برنمیگردمآماده ی صحنم اَ همه چی کندمرو به روت نور بنداز شیر اومدهسفت و محکم با اینکه دیر اومدهرد شده از لبِ تیغ اومدهمیخونه یه ایران پا میکوبن هیسخت بود، خیلیاما باید پس میدادمشبه خودم داشتم هر دِینیوقتش شده بود خودمو جمع کنم از اینتختِ خوابِ همیشه باهاموقتش شده بود فکر کنم به دلیلِ کارامبه این که چرا هیشکی منو ندیده تا حالاانگار بسَم بود دیگه این دنیارو دیدن ا پشتِ پنجره ی شیشه ایانگار بسم بود دیگه اینمردی که اصلا شبیه همیشه نیستدوباره شروع کردم دوباره از صفر خسته دوباره و دوبارهواسه اونا که میگفتن لیاقتشو ندارهواسه هر کی ازم منتظرِ جوابهحالا لا به لای این کوچه های بلندتا حالا که دیگه رو در رو تو چِشای توامحالا که مرد شدم رویِ پای خودمقول میدم همه چیو رو به راه میکنمبِهت قول میدم جبران شه هرروزی که تو همدیگه مشتام گره انبهت قول میدم جبران شه هرروزی که رو سقف بود از صبح آمپرممن اینجانب ممرضا شایعه اممنم و نونِ بندِ به ورقِ مچاله امزنده ام به همین بد خطیابه تو روت وایسادن با دهنِ گشادم